بسم الله الرحمن الرحیم
سلام بر امام منتظر و سلام بر منتظران امام نور و سرور
سلام بر تو مولای که همچون پدر برای شیعیان خود دلسوزی می کنی و از هر کس که به سویت بیاید، دستگیری می نمایی، تو پناه شیعیان و فریادرس درماندگان هستی
من بارها و بارها به تو سلام می کنم. آن قدر به تو سلام می کنم تا به من نگاه کنی و لطف تو شامل حالم شود
السلام علیک یا بقیه الله فی ارضه
خبرنامه
براي اطلاع از آپيدت شدن وبلاگ در خبرنامه وبلاگ عضو شويد تا جديدترين مطالب به ايميل شما ارسال شود
دوست عزیز؛ اگر محب صادق گشتي و تمنای وصال داشتی، رنگ محبوب بخود مي گيري و بوي او داري.
عبدالله ابن حمّاد به سال 229 به واسطة مردي از امام صادق عليه السّلام روايت كرده كه يكي از ياران حضرت صاحب الامر عجل الله تعالي فرجه الشّريف بر او وارد شد و عرض كرد فدايت گردم به خدا قسم من، شما و هر كس كه دوستدار شماست را دوست مي دارم، اي سرورم چقدر شيعه شما زياد است حضرت فرمود: بگو آنان چه مقدارند؟
عرض كرد بسيار زياد حضرت فرمود مي تواني آنان را بشماري؟
عرض كرد: تعداشان بيشتر از اينهاست.
امام عليه السّلام فرمود: آگاه باش هرگاه آن عدة وصف شده كه سيصد و ده و اندي هستند شمارشان كامل شود آنگاه چنان كه شما مي خواهيد، خواهد شد. لكن شيعة ماكسي است كه با عيب جويان ما هم نشيني نمي كند و با بدگويان ما, هم سخن نمي شود و آنان را كه با ما دشمن هستند دوست نمي دارد و با دوستان ما دشمني نمي ورزد و مانند كلاغ حرص نورزد و ... ( غيبت نعماني, ص 290, با اندكي تلخيص)
بدان! هر گاه سنخيت با محبوب پيدا كني، او تو را دعوت خواهد كرد، چرا كه نه تنها تو عاشق او هستي كه او عاشق تر! نه تنها تو منتظر ديدن او هستي كه آن عزيز زهرا هم در ديدن چنين عاشقاني در انتظار!
دلت را خانه ي ماكـن، مصفا كردنش با من ؛ به مادرد دل افشا كن، مداوا كردنش با من
اگـر گـم كرده اي اي دل كليد استجابت را، بيا يك لحظه با ما باش پيدا كردنش با من
اگر عمري گنه كردي مشو نوميد از رحمت؛ تو نام توبه را بنويس امضا كردنش بـا من
می دانستید افرادی که داراي همتي پست و هدفي زودگذر هستند و مثل كودكان دلباخته و فريفته هر چيز پست و زبوني می شوند. در شب معراج خداوند به پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله و سلّم ـ خطاب مي كند:
يا احمد احذَر ان تكونَ مثل الصبيّ اذا نظر الي الاخضر و الاصفر اَحَبَّه و اذا اُعطي شيئاً مِنَ الحلُو و الحامض اغتَرَّ
به مانند كودكان و خردسالان مباش كه چون چشمشان به سبزي و زردي ( مظاهر دنيوي) بيفتد و يا چيزي به آنها چشانيده شود فريفته مي شوند. (ارشاد القلوب, ج1, باب 54, ص 199)
بــد نـامي حيات دو روزي نـبـود بـيش وانهم كليم با تو بگويـم چسان گذشت
يك روز صرف بست دل شد به اين و آن روز دگر به كندن دل زين وآن گذشت
اگر انسان بر اساس محبّت قيام كند و داراي همتي بلند باشد، حتما به دنبال محبوب حقيقي مي رود، ابراهيم خليل برهان توحيدي را از راه محبت مطرح مي كند:
« انّي لا احبّ الافلين » چيزي كه از بين رفتني است، شايستگي محبّت ندارد و چون رفتني است عامل رنج مي شود.
از اين رو تنها انسانهاي الهي كه فقط به خدا دل بسته اند، امنيت روحي راستين دارند و در قيامت هم از سختي هايش در امانند.
امام صادق عليه السّلام می فرمایند: فمن احبّ عزوجلّ احبّه و مَن احبّه الله كانَ مِنَ الامنين.( بحار, ج87, ص 19)
و به اين جهت است كه هر روز از خداوند رسيدن به اين راه را مي خواهيم.
امام صادق عليه السّلام در معنای صراط چنین می فرمایند:
اهدنا الصراط المستقيم يعني ارشدنا الي لزومِ الطريق المودّي الي محبتك (الميزان, ج1, ص 38)
به جهان خرم از آنم كه جهان خرم از اوست عاشقم بر همه عالم كه همه عالم از اوست
رابطه عاشق و معشوق طرفيني است؛ يحبّهم و يحبّونه, رضي الله عنهم و رضوا عنه, فاذكروني اذكركم. اثر اين محبّت آن است كه هر گامي به سوي محبوب بر مي داري او چندين برابر به تو نزديكتر مي شود؛ من تقرّب اليَّ شِبراً تقرّبتُ اليه ذرعا. ( بحار, ج87, ص 19)
سيد ابن طاووس سالروز بلوغ فرزندش را جشن گرفت و گفت اين شادماني به شكرانه ي آن است كه نمردي و سنّ تو به حدي رسيد كه سخن خدا متوجه تو شود و از امروز تو مخاطب سخن الهي هستي.
همه کسانی كه نگاه واقع بينانه تری به عالم هستي دارند، ارزش سرمايه عمر را كه فقط يك بار در اختيارشان قرار گرفته و بدنبالش ابديّت و جاودانگي است را با همه ي وجودشان درك كرده و در يافته اند كه خور و خواب و شهوت و ... هيچ يك ارزش آن را ندارند كه با روح والای انساني كه ثمره كمال بي نهايت است، مبادله كنند
آنان معادل روح خويش را فقط كالاي محبّت مي بينند و لحظه اي محبّت را در روح خود با تمام جهان هستي معادل می شمرند، چرا كه امام عشاق و سید و سالار شهيدان فرمود:
و خسِرت صفقة عبد لم تجعل له من حبّك نصيباً
كالاي آن بنده كه از محبت خود چيزي نصيبش نفرموده اي خسارت برده است (دعاي عرفه امام حسين عليه السّلام )
عاشق شو ارنه روزي كار جهان سر آيد ناخوانده درس مقصود از اين كتاب هستي
اگر انسان فطرتا كمال جو است و وجود نازنین وليّ عصر ـ عج الله تعالي فرجه الشّريف ـ كامل ترين مطلوب،به شمار می آید، پس چرا محبوب غالب افراد چيزي جز وجود نازنين امام زمان ـ عج الله تعالي فرجه الشّريف ـ است؟ مگر مي شود انسان خلاف فطرت و سرشت خويش عمل كند؟
پاسخ این است که اگر فردي مصداق واقعي آن كمالات و خيرات که به دنبالش می گردد را درست تشخيص ندهد، به كوي مهدي ـ عج الله تعالي و فرجه الشّريف ـ راه نمي برد و به دامان او عرض نياز نمي كند. مصادق جايگزين را دنبال مي كند.
اگر معرفت به امام زياد شود، قطعاً بر محبت به او نيز افزوده مي شود تا جايي كه شخص، جز وجود نازنین حضرت را شايستة محبت ورزيدن نمي داند، چشم را مي خواهد براي ديدن رخسار او، گوش را بخاطر شنيدن كلام او و جانش را براي نثار به پاي قدم او
با شناخت امام زمان ـ عج الله تعالي فرجه الشّريف ـ جانِ واله و شيداي ما، گمشده خويش را می يابد و به امن و امان و طمأنينه مي رسد.
آنگاه كه معرفت به مولا حاصل شود، قدم جاي پاي او گذاشته مي شود و كلام انسان همان خواهد شد كه مولاي محبوب مي پسندد و عمل انسان آن خواهد شد كه مولاي محبوب مي خواهد و ... بزرگان گفته اند عشق آمدني است، آوردني نيست.
هرگز دل من چون تو يار دگري نگزيد بر خاست كه بگزيند يار دگرم بودي
محبت تابع معرفت و شناخت است و هر چه شناخت بيشتر شود، محبت شديدتر خواهد بود.
راه ايجاد و تعميق محبت به حضرت ولي عصر ـ عج الله تعالي و فرجه الشّريف ـ آن است كه انسان به صاحب الزّمان ـ عليه السّلام ـ به عنوان مطلوب كامل خويش معرفت حاصل كند و ابعاد وجودش را بشناسد تا نهايتاً به اين باور برسد كه مصداق اكمل هر خيري در وجود حجت عصر و صاحب الزمان است.
اين شناخت و معرفت دو لايه و يا به تعبيري دو سطح دارد.
معرفت در سطح عام كه همان جنبه ی عقيدتي است، يعني شناخت امام مفترض الطاعة و معرفت خاص كه شناخت امام است، با لحاظ ويژگي ها و توصيفاتي كه در عبارات معصومين و ادعيه و زيارات در خصوص ايشان آمده است.
لذا شناخت امام و حجت هر زماني، همواره مورد تأكيد بوده است.
نظير : من مات و لم يعرف امام زمانه مات ميتة الجاهلية.
مشكل امت اسلام پس از پيامبر صلّي الله عليه و آله و سلّم عدم معرفت به حجت زمان خود بود. امام مجتبي ـ عليه السّلام ـ نيز از همين ناحيه ضربه خورد و حادثة كربلا هم معلول همين امر بود. كما اين كه بسياري از دشواريها و مسائل و مشكلات امروز جامعة ما هم مستقيماً از عدم شناخت ولي زمان نشأت مي گيرد.
مفتاح و گره گشاي دشواري هاي ما در مسير ارتباط با امام زمانمان و بهره مندي بيشتر از وجود ذي جود او، معرفت به او است.
محبت حالتي است ميان محب و محبوب كه سرچشمه آن قلب و درون است، ولي نمود و نشان آن در ظاهر و در افعال و اعمال محب به روشني پيدا است. محبتي كه جلوه عيني پيدا مي كند، به محب جهت مي بخشد.
محبت، امري طرفيني است. محب مي سوزد و محبوب جذب مي كند.
محبت تمنا مي كند و محبوب دامان خويش را براي تمناي محب مي گستراند.
آدمی که فطرتا کمال جوست سعي در ارضاء حقيقی تمايلات فطري خويش ( همان فطرتي كه الهي است ) دارد.
انسانِ نِيِ از نيستان جدا مانده اي است، كه ناله غم و غربت او تنها پس از نيل به مقام قرب حق، آرام مي گيرد و اين غرقه ی درياي حيرت، تنها پس از رسيدن به حق است كه ساحل امن و امان را درك مي كند و كشش فطري او به جواب در خور خويش مي رسد.
قرآن و تلاوت آن نیز یکی دیگر از شاخص مهم و تکالیفی است که شیعیان و پیروان مکتب تشیع از دیدگاه امام صادق باید به آن متوجه باشند و بر آن مراقبت لازم را داشته باشند و آداب تلاوت آن را رعایت نمایند:
14- تلاوت قرآن
قرآن كلام الهى و جلوه اى از قدرت و علم و حكمت پروردگار است و آيات نورانى آن نشانگر عظمت خداوند متعال مى باشد . قرآن برنامه زندگى يك مسلمان و معارف آن گنجينه اى بى پايان است. قرآن عهدنامه اى ميان خداوند و مردم مى باشد.
امام صادق عليه السلام با اشاره به اين عهدنامه گرانبها، به مسلمانان سفارش مى كند كه هر روز پنجاه آيه از اين كتاب را تلاوت كنند:
القرآن عهد الله الى خلقه، فقد ينبغى للمرء المسلم ان ينظر فى عهده وان يقرء منه فى كل يوم خمسين آية
قرآن عهدنامه خداوند متعال به انسانها مى باشد، براى مسلمان شايسته است كه به اين عهدنامه بنگرد و در هر روز پنجاه آيه از آن را تلاوت كند (كافى، ج 2، ص 609)
آن حضرت در سخن ديگرى به كيفيت تلاوت و آداب قرائت قرآن پرداخته و فرمود:
عليكم بالقرآن! فما وجدتم آية نجابها من كان قبلكم فاعملوا به، وما وجدتموه هلك من كان قبلكم فاجتنبوه
بر شما باد تلاوت قرآن، پس هر آيه اى يافتيد كه كسانى قبل از شما [با عمل به آن ] نجات يافته اند، شما هم به آن عمل كنيد و هر آيه اى را مشاهده كرديد كه بيانگر عوامل هلاكت [و نابودى ] پيشينيان است، شما هم از آن [عوامل ] پرهيز كنيد ( وسائل الشيعه، ج4)
قطعا با مطالعه سیره و بیانات گوهربار آن امام همام شاخص های دیگری را می توان به این مجموعه اضافه نمود و ترسیم مکتب تشیع به عنوان مکتب عشق به صورتی واضح و روشن تر نشان داد
شاخص دیگر اهمیت دادن به نماز و عبادت خالصانه برای شیعیان از منظر امام صادق مطرح می شود:
13- بندگی و توجه به نماز
بندگی و عبودیت اساسی ترین هدف خلقت انسان است. هدفی که بالاتر از همه چیز هست به گونه ای که حتی از مقام نبوت هم بالاتر است. اگر با دقت بنگریم ، خواهیم فهمید که چرا در تشهد نماز می گوییم : اَشهَدُ اَنَّ مُحَمَّداً عَبدُه وَ رَسُولُهُ یعنی فضیلت و برتری بندگی بر رسالت
«عبد» به انسانی گفته می شود كه سر تا پا تعلّق به مولا و صاحب خود دارد؛ اراده اش تابع اراده ی او، و خواستش تابع خواست اوست؛ در برابر او خود را مالك چیزی نمی داند و در اطاعت او سستی به خود راه نمی دهد.
عبودیت و بندگی کامل آن است که انسان جز به معبود واقعى یعنى کمال مطلق نیندیشد، جز در راه او گام بر ندارد، و هر چه غیر او است فراموش کند، حتى خویشتن را؛ یکی از مصادیق عبادت و بندگی نماز است و آنجا که پیشوای شیعیان امام صادق عليه السلام محبوبیت بنده را در مراقبت در نماز باز می شمرد و می فرمایند :
در شاخص دوازدهم شیعیان افراد موقعیت سنج و زمان شناس معرفی می شوند :
12- استفاده از فرصتها
فرصتهاى بدست آمده در زندگى كم است و سريعا از دست انسان خارج مى شود. انسان موفق كسى است كه از هر فرصت بدست آمده - گرچه كوتاه مدت باشد - براى رسيدن به هدف خويش بهره گيرد.
پيشواى ششم صادق آل محمد (ص) در اين زمينه به شیعیان و پيروان خود فرمودند:
من انتظر عاجلة الفرصة مؤاجلة الاستقصاء سلبته الايام فرصته، لان من شان الايام السلب وسبيل الزمن الفوت
هر كس [در فرصتهاى بدست آمده كه كوتاه و گذرا هستند] به انتظار فرصتهاى كاملترى در آينده بنشيند، روزگار آن فرصت [كوتاه] را نيز از او خواهد گرفت؛ چرا كه عادت روزگار سلب [فرصتها] و روش زمانه از دست رفتن است (بحار الانوار، ج78، ص268 )
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
