هر مناسبتي و هر عيدي آداب و برنامه‌هايي دارد. گاهي آداب و رسوم يك روز يا يك مناسبت، باعث مي‌شود ياد و نام آن روز در ذهن‌ها مانده و خاطره‌اي زيبا از آن به جاي بگذارد. گاهي نيز رسم‌هاي زيباي يك روز باعث جذب ديگران و ترويج بيش از پيش آن مناسبت مي‌شود. گاهي يك رسم خوب آنچنان با روح لطيف كودكي عجين مي‌شود كه تا ايام كهنسالی نيز شيريني آن را احساس مي‌كند.

اين عیدِ بزرگ، آداب خاصی هم دارد که عمل كردن به آن، علاوه بر تجديد بيعت با اهل بيت عليهم‌السلام، اجر و پاداش فراوانی داشته و هر كار نيكي كه در آن روز انجام شود چندين برابر پاداش دارد. تا جايي كه امام صادق عليه‌السلام فرمود: «ارزش عمل در روز عيدغدير برابر با هشتاد ماه است.» (1)...

عرفه، روز دعا و عرفات، سرزمین نیایش است.

عرفات، سرزمینی است که انسان را از زمین تا عرش بالا می برد، سرزمینی است که در آن، دیواری بین خدا و بنده وجود ندارد.

عرفات، سرزمین اشک و حاجت است؛ سرزمینی که گویی، آسمان به زمین نزدیک است.

آری! گاه برخی از مکان ها، انقلابی در دل به پا می کنند که می تواند باعث نزدیکی بیش تر انسان به خداوند شود و عرفات، یکی از همین سرزمین هاست.

عرفات، سرزمین اشک و دعا است؛ عرفات سرزمین عشق است؛ صحرایی که در بی کرانش هنوز عطرِ مناجات سرور عشاق عالم امکان حضرت حسین علیه السلام می آید.

هنوز می توان امام باقر علیه السلام را دید که از ظهر تا غروب، دو دست خود را به سوی آسمان بالا برده و دعا می کند.

سرزمینی که می شود در آن، آینه دل را از زنگار گناه زدود.

همه در عرفات یکسانند و هر کس به اندازه ظرفیت خویش، از رحمت خداوند، بهره مند می شود. عرفات، سرزمین طلوع خورشید مهربانی و مغفرت است.

از همه عشاق که در محضر حضرت دوست هستند و بی واسطه می توانند درک ولی الله اعظم نمایند، تمنای دعا دارم.