عشق و محبت زمانی معنا و مفهوم خود را می یابند که اهل محرم و فصل عاشقی حضرت اباعبدالله گردی، همه می دانند که بندگی حضرت حقتعالی منتهی درجه است ولی آنچه در عاشورا رقم خورد منتهی حالت عشقبازی بنده عاشق با معشوق است.

عاشورا، تولد دوباره حیات آدمیّت و حماسه جاودان عشق و تجلّی زیبای توحید است.

عاشورا، نقطه اوج ادای امانت انسان است. عاشورا، نمایش قدرتِ روح در کوران حوادث و نشانه آرامش در توفان بلاهاست.

عاشورا، تجلی گاه آرامش و اطمینان نفوس مطمئنه است، مشعل فروزانِ معرفت، فرا روی انسان ها است.

عاشورا، آینه ای است که تمامی مفاهیم انسانی را با ابعاد حقیقی اش در خود متجلّی ساخته است.

عاشورا، رستاخیزی است که پرده از چهره همه زشتی ها می کشد و پلیدان را رسوا می سازد.

عاشورا، گلستانی است با سَروْهای سرخ شهادت و نخل های ارغوانی ایثار و خون، و دانشگاهی است که هر سالک الی اللّه باید آن را ببیند.

عاشورا، طراوت جاودانه روح انسان، تجلّی یاد خدا، و جدا کننده نور و ظلمت از هم است.

آری! از آن زمان که فریاد سرخ خون از گلوی عاشورا برخاست، پژواکی در قله های بلند اعصار و قرون در افتاد که تا آن سوی مرز ابدیّت طنین افکند و در سینه سوزان عاشقان ایثار و شهادت جاودانه شد.

انسان ها در زندگی روزمره خود سعی می کنند با معیار هزینه – فایده در همه انتخاب‌هایشان عمل کنند و معمولا محاسبه گری را نشانه ای از عقل یک انسان می دانند. هزینه – فایده می تواند شامل هر چیزی از مادیات و فرامادیات در زندگی باشد، مثلا هزینه مادی که برای تحصیل و کسب دانش به عنوان یک فایده فرامادی صورت می گیرد یا هزینه ای که برای سفر و گردش که فایده شادی و نشاط روحی را به همراه دارد.

محرم، سرمایه ای است که اگر شیعه نتواند از آن برای خود بهره برد، می میرد و اگر نتواند آن را به دنیا معرفی کند، انقلاب اسلامی اش می میرد.

فایده اصلی زندگی عاشقان همان رشد و دستیابی به کمالات روحی است که هزینه شدن همه دنیای مادی برای آن، معنا دارد. عاشق آمده است که بندگی را فراگیرد و زیبایی خلقت را در کمالات خود به ظهور برساند.