عشق، حادثه نیست که شخص با یک اتفاق ساده و پر از هیجان بتواند بنای زندگی شرافتمندانه اش را بسازد، عشق باید همراه معرفت، آگاهی و شناخت باشد.

عشق بذری است که باید در زمین حاصلخیز و مناسب کاشته شود، آرام آرام جوانه بزند. این جوانه تازه و حساس باید مراقبت و مواظبت شود، با وجین کردن اخلاق ناشایست و آراستن خود به فضایل و کمالات و با گذشت زمان به درخت تنومند، مقاوم و استوار در برابر تندباد ها خواهد شد. انسان به کمک عقل و عاطفه راه تعالی و تکامل را طی می کند.