محبت حالتي است ميان محب و محبوب كه سرچشمه آن قلب و درون است، ولي نمود و نشان آن در ظاهر و در افعال و اعمال محب به روشني پيدا است. محبتي كه جلوه عيني پيدا مي كند، به محب جهت مي بخشد.

محبت، امري طرفيني است. محب مي سوزد و محبوب جذب مي كند.

محبت تمنا مي كند و محبوب دامان خويش را براي تمناي محب مي گستراند.

آدمی که فطرتا کمال جوست سعي در ارضاء حقيقی تمايلات فطري خويش ( همان فطرتي كه الهي است ) دارد.

انسانِ نِيِ از نيستان جدا مانده اي است، كه ناله غم و غربت او تنها پس از نيل به مقام قرب حق، آرام مي گيرد و اين غرقه ی درياي حيرت، تنها پس از رسيدن به حق است كه ساحل امن و امان را درك مي كند و كشش فطري او به جواب در خور خويش مي رسد.